Ήταν η γη το δικό της φέγγος
Μ’ αέρα μ’ ανάμνηση με χόρτα
Έβγαιναν πλάσματα σ’ αυτήν
Που γεννούσανε πλάσματα
Ύστερα από την κάθε γέννα
Ανέβαινε θαρρετά μια κλίμακα
Κοίταζε καλύτερα μπροστά της
Ο ουρανός την ξαναφιλούσε
Αυτή φιλούσε τον ουρανό
Τα πλάσματα φώναζαν και γλιστρούσαν έξω