Πικραμένη, Μητέρα μου,
τη λύπη σου έπαιρνε η ζωή μου
και δεν ήξερα
πού είναι οι πεθαμένοι μας,
να πάω να σου τους φέρω.
Έμπαινε ο ουρανός στο σπίτι μας
και στα παράθυρα
και στο τραπέζι και στο γιούκο
έβρισκε μαύρο.
Λίμναζε το δάκρυ σου,
πίναν τα χελιδόνια
και χάναν την άνοιξη.
Κι εγώ μεγάλωνα
και έλεγα, η νιότη μου δε φελάει,
αφού τα αδέρφια μου,
νέα και όμορφα πέθαναν.