Με κομμένη αναπνοή σε κοιτάζω ένα πρωί
σα γυμνή νεράιδα να κινείσαι
απ’ τ’ απέναντι στενό μας χωρίζει ένα κενό
μα νομίζω πως κοντά μου είσαι
για καλό και για κακό έναν απλό τηλεφακό
έχω στήσει για να σε προσέχω
να σε βλέπω να μιλάς να δακρύζεις να γελάς
να νομίζω πως κοντά μου σ’ έχω

(Χορωδία)
Άσε τα λόγια και μη γίνεσαι γελοίος
αυτό που κάνεις είναι πρόστυχο τελείως

Καρφωμένος εδώ περιμένω να δω
το κορμί σου σαν τον ήλιο να βγαίνει
στων ματιών σου το ναό μ’ ένα βλέμμα να καώ
κι η ψυχή μου τη φωτιά να μη χορταίνει

Οι φίλοι τα `χουν χάσει και με λένε τρέλό
οι γείτονες με πήρανε χαμπάρι
ρωτάνε ποιος μου πήρε ξαφνικά το μυαλό
κι εγώ τους δείχνω το φεγγάρι

(Χορωδία)
Πες την αλήθεια κι άσε κάτω το φεγγάρι
πολύ αέρα το μυαλό σου έχει πάρει

Θε μου τι λέω και όλο γίνομαι γελοίος
αυτό που κάνω είναι πρόστυχο τελείως

Με κομμένη αναπνοή στο καθρέφτη ένα πρωί
το μακό σου το λευκό κοιτάζεις
η καρδιά μου προσπαθεί στο ρυθμό ν’ αντισταθεί
τη στιγμή που κάνεις πως το βγάζεις

(Χορωδία)
Άσε τα λόγια και μη γίνεσαι γελοίος
αυτό που κάνεις είναι πρόστυχο τελείως

Η αλήθεια γυμνή κι εγώ δίχως φωνή
κοιτάζω το ταβάνι να γυρίζει
στον ορίζοντα του νου το φεγγάρι του ουρανού
πέφτει και το πρόσωπό μου κοκκινίζει

Οι φίλοι τα `χουν χάσει και με λένε τρέλό
οι γείτονες με πήρανε χαμπάρι
ρωτάνε ποιος μου πήρε ξαφνικά το μυαλό
κι εγώ τους δείχνω το φεγγάρι

(Χορωδία)
Πες την αλήθεια κι άσε κάτω το φεγγάρι
πολύ αέρα το μυαλό σου έχει πάρει

Θε μου τι λέω και όλο γίνομαι γελοίος
αυτό που κάνω είναι πρόστυχο τελείως