Ο χρόνος είναι στην αρχή ευθυτενής, ύστερα
καμπουριάζει λιγάκι, φοράει γυαλιά κι ακουμπάει
σε μπαστούνι, μετά μελετάει Αστρονομία, εκείνο το
άστρο, ο Λαμπαδίας, είναι καλό, σκέπτεται, απ'τα
μπαλκόνια του θα με ξαναδώ παιδάκι, να παίζω με
τα βαγονέτα του τουβλάδικου, θα μου παραχωρήσουν
ένα σπιτάκι με ράφια, γεμάτα τριαντάφυλλο γλυκό
να κερνώ τους περαστικούς και να γράφω τα ποιήματά μου
για μιαν εποχή που ζωγράφιζα ουρανούς
και τους αφιέρωνα στη μαμά μου.