Σκέφτομαι πως ετούτη τη στιγμή

κανένας δε με σκέφτεται μέσα στο σύμπαν,

πως μόνο εγώ με σκέφτομαι,

και αν τώρα πέθαινα,

κανένας, ούτε ο εαυτός μου, δε θα με σκεφτόταν.



Κι εδώ αρχίζει η άβυσσος,

όπως όταν κοιμάμαι.

Είμαι το ίδιο μου το στήριγμα και μου το αφαιρώ.

Συμβάλλω στην επένδυση των πάντων με απουσία.



Ίσως αυτός να είν’ ο λόγος

που το να σκέφτεσαι έναν άνθρωπο

είναι σαν να τον σώζεις.