Κι’ ἐγὼ γιὰ νύφη λαχταρῶ,
μὰ ναὔρω νύφη δὲν μπορῶ
τοῦ γούστου μου ἀκόμα.

Καὶ δός του κι’ ἀρχαιολογῶ,
κι’ ἀρχαίαις νύφαις κυνηγῶ
νὰ εὕρω μὲς στὸ χῶμα.

Μὰ τέτοιες νύφαις δὲν μιλοῦν
οὔτε τὸ μάτι μοῦ σφαλοῦν,
κι’ οὔτε γαμπρό γυρεύουν.

Ἄχ! τι τὰ θέλω ὅλ’ αὐτὰ
τ’ ἀγάλματα τὰ λατρευτά,
ἀφοῦ δὲν ζωντανεύουν;

Ὤ! ἂς μποροῦσε ἀπ’ αὐταῖς
τῇς νύμφαις τῇς καμαρωταῖς
καμμιὰ νὰ ζωντανέψῃ!

Νὰ παύσω ν’ ἀρχαιολογῶ,
νύφη αὐτή, γαμπρὸς ἐγώ...
καὶ ποιὸς δὲν θὰ ζηλέψῃ;

Σὰν τὴν Γαλάτεια κι’ αὐτὴ
νὰ γίνῃ νύφη ζηλευτή,
μὰ νἆναι καὶ μὲ προῖκα,

κι’ ὅλοι τὴ νύφη νὰ κυττοῦν,
καὶ νὰ μὴν παύουν νὰ ρωτοῦν
ποῦ διάβολο τὴν βρῆκα.