Κοιμήθηκα πάνω σ’ ένα στίχο
Πάνω σ’ ένα ξύλο
Πάνω στην κούρασή μου
Πάνω στο κεφάλι μου
Που δεν ήξερε να προφητέψει
Έναν καλό καιρό
Πάνω στα βυζιά της θάλασσας
Που δεν μας ήθελε άντρες
Μήτε εμένα μήτε τους δικούς μου
Πάνω στο καράβι μας
Που έμοιαζε στο αυτί μου
Σαν αναφομοίωτη μουσική

Αλλ’ ήρθε στιγμή που φώναξα
Ας φύγουν όλοι οι τεμπέληδες
Κι εγώ αν είμαι λαίμαργος
Ας σαπίσω πάνω στον ύπνο μου
Οι αμαρτίες ας σκάσουν
Η λεβεντιά κι η αρετή
Σύντομα θ’ ανεβούν στο πιο ψηλό κατάρτι
Να δείξουν το δρόμο
Και θα μας περιβρέξουν κρασί
Να ξυπνήσουμε.