Απόψε η λευκή σκιά της μοναξιάς
ρέει στο σιωπηλό δωμάτιο

και μελαγχολικά αναπολεί
στις ήσυχες ώρες

κάτι που αναφέρθηκε
καιρό πριν, ή

κάθεται μόνο και ατενίζει
τις άδειες καρέκλες, ή

απλά παρασύρεται μακριά
από κάθε έννοια.

Στου τοίχου τον καμβά
ψάχνει να βρει παράθυρο

και εξαϋλωμενη
η λευκή σκιά εκτείνεται

στο σεληνόφως
όταν οι ώρες πυκνώνουν.
Απόψε, η λευκή σκιά της μοναξιάς μου
καταρρέει.