Σ’ ἀρέσουν τ’ ἄνθια; Γλήγορα
στὸ περιβόλι ἂς πᾶμε·
ὡραῖο δεμάτι κάμε
μὲ χρώματα πολλά.

Ὀμπρός σου ἰδὲς τὰ λούλουδα
πῶς νέα λαβαίνουν ὄψη!
Τι χέρι θὰ τὰ κόψῃ
αἰσθάνονται καὶ αὐτά.

Ὢ κύτα δύο τραντάφυλλα,
τὰ δύο `ς ἕνα κλωνάρι!
Στὸν κόρφο σου γιὰ χάρη
ζητοῦν νὰ τὰ δεχτῇς.

Μὴ τὰ χωρίσῃς· ἄφηστα
ζευγαρωμένα ὡς εἶναι·
μία τύχη σὰν αὐτήνε
θὰ λάβωμε κ’ ἐμεῖς.