Με το κρουστάλλι έμαθα να πίνω
Βρύσες απόκοσμες καθάριες
Βρύσες εγκόσμιες όχι θολές
Τις φλέβες των ονείρων
Το γέλιο το χαμόγελο των κοριτσιών
Και κείνο το λαιμό κείνο το στήθος
Εκείνη την τρεχάμενη ομορφιά
Που δένουνε το δρόμο προς τον ήλιο
Σαν να ήτανε ο κόσμος ένα δέρμα
Κι η υγεία μια γυναίκα
Όπου χύνεις τις αίσθησες να πιουν
Να ξεδιψάσουν
Αρματωμένες
Να φύγουνε ξανά μέσα στον ήλιο
Να φύγουνε ξανά μέσα στο φως
Παλικαρίσια πια με αντρειοσύνη
Να φάγουνε της γης την ειμαρμένη
Μες στο πηχτό σκοτάδι
Να πέσουν σαν τσακάλια.