Παλεύουνε τὰ κόμματα, μουγκρίζουν τὰ θηρία,
βελάζουνε τὰ πρόβατα καὶ πᾶν ἐδῶ κι’ ἐκεῖ,
τὸ ἕνα κόμμα βγάζει δυο, τὰ δύο βγάζουν τρία,
καὶ ἀρχινᾷ τὸ μέτρημα κι’ ἡ ἀριθμητική.

Μετρᾷ καὶ ὁ Χαρίλαος μετρᾷ κι’ ὁ Δεληγιάννης,
μετροῦν κι’ οἱ δυὸ στὰ δάκτυλα καὶ χάσκουν σὰν χαζοί,
κι’ ὁ Παπαμιχαλόπουλος, ὁ φοβερὸς τσοπάνης,
βρίσκει πὼς ἔχει πιὸ πολλὰ κι’ ἀπὸ τοὺς δυὸ μαζί.

Μετροῦν νὰ δοῦν τι διάβολος ἐφέτος θὰ τοὺς πάρῃ,
μὰ χάνουν τὸ λογαριασμὸ μὲς στὴν πολλήν των φούρια
κι’ ἀρχίζουν τοῦκα κι’ ἀπ’ ἀρχῆς καθὼς τὸν γαϊδουριάρη,
ὁποὺ ἐννέα εὕρισκε τὰ δέκα του γαϊδούρια.

Μετρῶ κι’ ἐγὼ μαζὶ μ’ αὐτοὺς κι’ ἡ κεφαλή μου σπάζει,
μὰ τίποτε στὸ μέτρημα δὲν εἰμπορῶ νὰ βγάλω,
καὶ ἡ πατρὶς τοὺς ἀριθμοὺς ἀκούει καὶ κυττάζει,
καὶ δίνει πέντε τοῦ ἑνὸς καὶ δέκα εἰς τὸν ἄλλο.