Μητέρα Γη
πώς να υποτάξω την περηφάνια μου
στα παραμορφωμένα έμβρυα της μήτρας σου
εγώ η κοσμοξάκουστη
η πολυαγαπημένη
πώς να μετρήσω τις ώρες ταξιδεύοντας
πάνω στο θλιβερό κορμί σου
χωρίς ελπίδα.
Κρύβω τους θησαυρούς μου ένα-ένα
μέσα στη χούφτα μου
και σιωπώ.

Τις νύχτες που μερεύουν τα σκυλιά
αμέτρητα παιδιά
χτυπούν τα δόντια από την πείνα
κι αναπαμό δεν έχουν.

Μητέρα Γη
Πώς να υποτάξω την περηφάνια μου
στα παραμορφωμένα έμβρυα της μήτρας σου
Εγώ η κοσμοξάκουστη
η πολυαγαπημένη
της Δύσης θρέμμα
που γεννάει τα ροζ χαμόγελα
σαράντα εκατομμύρια παιδιά το χρόνο
πεθαίνουν απ’ την πείνα
η οικουμένη λάμπει στο φως
και ζωγραφίζει τη ζωή μ’ ωραία χρώματα
σαράντα εκατομμύρια παιδιά το χρόνο
πεθαίνουν απ’ την πείνα
Ποια αρρυθμία σε λικνίζει
Μητέρα Γη
γερμένη στο κατώφλι της οδύνης!