Ακόμη κι όταν

Εν ορδαίς

Διασχίζαμε τους νυχτερινούς ανοιξιάτικους κήπους

Μικροί περίπου σειληνοί

Εναλλάσσοντας ουά και ζήτω

Με ενδιάθετα στο στήθος

Έμβρυα «σ’ αγαπώ»

Αφυπνίζοντας ακανθυλίδες

Που αποκοίμιζαν τα ράμφη σε ουραίες βεντάλιες

Ραντίζοντας με τη δροσιά των ρόδων

Τα ματωμένα γόνατά μας

Ως λάβαρο υψώνοντας

Ένα μισοκαμένο

–Ίσως από το άγγιγμα του φεγγαριού–

Αερόστατο

Ακόμη και τότε

Χωρίς να το γνωρίζουμε

Προετοιμαζόμασταν

Για τη μοναδική συνάντηση

Με τον

Φιλάργυρο

Πορθμέα