Μια σιωπή βρεγμένη με λόγια
Οι δυο μας εκεί
Που συλλογιζόμαστε το ανεύρετο χρέος
Και δεν υποφέρουμε την ευτυχία
Την ενοχή μας
Σε τούτη την αδράνεια

Η αγάπη κι ο έρωτας χάνονται στον ορίζοντα
Μ’ ένα φρικίασμα που δεν κρύβεται μας χαιρετούν
Η φύση δεν ταράζεται μα εμείς ναι
Εμείς εγκαταλείπουμε το χρόνο
Βαστώντας στην παλάμη ένα του σκίρτημα τρυφερό
Πιο τρυφερό και από το αίσθημα μιας ηλικίας μας
Μιας γρήγορης μόλις που γιόρτασε την ειλικρίνεια ηλικίας μας
Μέσα στη μνήμη.