Μια στρατιά λέξεων
πασχίζει να πορθήσει τη σιωπή,
αλλά, όπως πάντα, αποτυγχάνει.

Τα πράγματα πασχίζει τότε να στριμώξει,
που κατοικούν μες στη σιωπή,
ωστόσο ούτ’ αυτό το καταφέρνει.
Πασχίζει τέλος να κυκλώσει
τις λέξεις που συγκατοικούν με τη σιωπή,
συμβαίνει όμως τότε το απροσδόκητο:
η σιωπή γίνεται λέξεις
για να υπερασπιστεί καλύτερα τις λέξεις
που συγκατοικούν μ΄αυτήν.

Κι ενώ η στρατιά των λέξεων
διαλύεται σα φευγαλέα πνοή,
συντελείται το παράδοξο:
οι λέξεις που απομένουν
μοιάζουν τώρα περισσότερο με την σιωπή
παρά μ’ αυτές τις άλλες λέξεις.΄