Τὸ μάτι νἆναι ἀδάκρυτο, νὰ μὴ θρηνάῃ τὸ στόμα
γι’ αὐτοὺς ποῦ τρέξαν σὰν ἀετοὶ
καὶ ἀφήσανε στὴν ποθητὴ
Μακεδονία τὸ σῶμα.

Λιβάνι καίει νεκρώσιμο καὶ ψαλμῳδία θλιμμένη
μᾶς ἔρχεται στὴν ἀκοή·
ἀλλ’ ἀπ’ τὸ θάνατο ζωὴ
τώρα ἐδῶ μέσα βγαίνει·

ζωή, ποῦ κάθε μαύρη μας ἢ ταπεινὴ φροντίδα
διώχνει μὲ μίας, καὶ καθενοῦ
στένει βασίλισσα στὸ νοῦ
τὴν ἀκριβὴ πατρίδα.

Ὤ! καὶ τὸ αἷμα, πὤβαψε τὴν πέτρα, τὸ χορτάρι
ἐκεῖ στοῦ πόθου μας τὴ γῆ,
ἂς διώξῃ μ’ ἄτιμη φυγὴ
τὸ ἀλλόφυλο ποδάρι.