Χρόνια και χρόνια η φυλακή, σε παίδεψε η στρίγγλα.
Απ’ το χλωμό σου πρόσωπο το γέλιο έχει σβηστεί,
μόνο η ψυχή σου ξάγρυπνη κι ολόρθη σε μια βίγλα,
δε λεει να κουραστεί.

Γιόμισε νύχτα το κελί αφ’ τον μικρό φεγγίτη,
κι εσύ, ούτε το κατάλαβες. Που νάχεις ξεχαστεί;
Ποιες σε τραβούνε ξωτικές, παράξενε εραστή;
Σαν τι να οραματίζεσαι μαρτυρικέ προφήτη;