Ήταν καλύτερα τις ώρες που βραδιάζει.
Σαν κάποιος να είχε σπάσει το επιστέγασμα
της αδιέξοδης μέρας και είχε προσπαθήσει να κολλήσει
ένα καινούργιο.

Έτσι συνδέθηκαν τοπία και μνήμες μεταξύ τους
με τα αδύναμα νήματα του ύπνου
-μπουκέτα αναμνήσεων που οι ονειροπόλοι απόθεσαν
στις μυστικές πτυχές της νύχτας.

Για άλλη μια φορά νιώθω το κάλεσμα.
Ο πόνος επέστρεψε γύρω στα μεσάνυχτα με βήμα τελετουργικό
κάθισε στο κρεβάτι μου σαν άνθρωπος
με τράβηξε απ’ τον ύπνο.

Με έκανε να αισθανθώ πως ήμουν ένα μέρος από κάτι
αρκετά σημαντικό, που έπρεπε να ειπωθεί.
Σηκώθηκα από των παραισθήσεων τη συσκότιση
ψάχνοντας το γραφείο μου.

Η μούσα έπαιξε και πάλι το κρυφτό μαζί μου απόψε
εμπαικτικά κι ανέγγιχτα, εμφανιζόταν κι έφευγε
αφήνοντάς με να παλεύω τις μέσα μου σκιές και τα φαντάσματα
και να κοιτώ αδιόρθωτα λευκές σελίδες.

Μα με κρατούσε ξάγρυπνο, ώρα την ώρα,
ψελλίζοντάς μου αλαφροΐσκιωτα, μέσα από το σκοτάδι
"Μη σκέφτεσαι τίποτα, κοίταξε απλά τα αστέρια...
Δεν είναι τόσο όμορφα απόψε;"