Ξύπνα, κόρη· μὴν ἀργήσῃς
τὸ προσκέφαλο ν’ ἀφήσῃς·
μὴ στὴν κλίνη σ’ εὕρῃ ἀκόμα
τῆς αὐγῆς τὸ πρῶτο χρῶμα!
Χθὲς τὸ χάραμα δὲ σ’ εἶδα
νὰ προβῇς, χρυσή μου ἐλπίδα,
καὶ μὲ ζάλη, καὶ μὲ τρόμο
ἐπαράδερνα στὸ δρόμο.
Ὤ! μιὰ μέρα ἡ γῆ μονάχη
τὴν τρομάρα μου θὲ νἄχῃ,
καὶ θ’ ἀκούῃ τὴν ἴδια ζάλη,
ἂν ὁ ἥλιος δὲν προβάλῃ.