Μια σκιαμαχία ονείρων στο πράσινο ιστορικό νερό της
Βενετίας Στ’ όνειρο είδες σ’ ένα κανάλι πνιγμένο Το μωρό σου
Μεταφυσικός εφιάλτης Με μια κλωτσιά ονείρου εκεί κάπου
χαμηλά Άρχισες να κουβαλάς Νεκρό το έμβρυο στην κοιλιά
σου Κανένα θάρρος μόνο δειλία Η άτολμη σκάβει την τάφρο
Γύρω από τον εαυτό της Θα τη γεμίσει με στεκούμενο νερό κι
πεινασμένους κροκόδειλους Κανένας δε θα τολμήσει να τη
πλησιάσει ξανά

Αυτό το μωρό δε θα το φάτε
Αυτό το μωρό θα το φάω εγώ
Αυτή η πράσινη θάλασσα
στην κοιλιά μου θα το χωνέψει
κάνοντας όλη τη βρόμικη δουλειά
Όμως τώρα αφήστε με όλοι ήσυχη
Σαν μεσαιωνικό κάστρο
Να στοιχειώσω
Εσείς αρκεστείτε στα ζουμερά θεμέλια
Συνεχίστε να ροκανίζετε ανέμελα τις ρίζες της πόλης

Μητέρα είμαι ευγνώμων
για το υπέροχο σαρκοφάγο σώμα που μου δόθηκε.