Εἶδες ποτέ, μὲ ἀπόκρυφη
τῆς φαντασίας λαμπαα,
μία γῆ, στὰ πλούσια κάλλη της,
καμάρι τοῦ Θεοῦ;
Πατῶντας τὴν Ἑλλάδα
θὰ εὑρέθηκες αὐτοῦ.

Τ’ ὡραῖο νησί, ποῦ ξέμακρα,
μὲ τὴ χαρὰ τ’ ἀνθρώπου,
χίλια σοῦ στέρνει ἀρώματα
στῆς αὔρας τὴν πνοή,
τοῦ μαγεμένου τόπου
δὲν εἶναι ἀδέξια γῆ.

Ὦ! Βασιλιᾶ, δὲν ἔβλεπε
ἡ ἀθώα καρδιά σου πέρα
ἕν’ ἀκρογιάλι ἀγνώριστο,
ὅλο εὐωδία καὶ φῶς;
Ίδές το τέτοια μέρα
στὰ βλέμματά σου ὀμπρός.

Λάμπει τὸ κῦμα· ὁλόχαρο
φιλεῖ τὴν ἄκρη ἐκείνη
ποῦ πάει τὰ πρῶτα χνάρια σου
μέ ἀγάπη νὰ δεχτῇ·
ρόδα πολλὰ καὶ κρίνοι
βγαὶνουν ὡστόσο ἐκεῖ.

Ἄν ἀμμουδιαὶς ἀνθίζουνε
καὶ βράχοι ὁλόγυρά σου,
στὸ νοῦ τ’ ἀνθρώπου στρέφοντας
τὰ μάτια τῆς ψυχῆς,
ἀπὸ χαρὰ φαντάσου
τί Ἀπρίλη θὲ νὰ ἰδῇς!