Σὰν τὴν ἐλπίδα ἡ νιότη σου
λάμπει γι’ αὐτοὺς ποῦ τώρα
εἰς τὴ χρυσή τους βρίσκονται
τῆς ἡλικίας αὐγή,
καὶ ὀμπρός τους ροδοφόρα
ξανοίγουν τὴ ζωή.

Ἀλλ’ ὅσοι γέροι ἐσκέβρωσαν
ἀπ’ τοῦ Καιροῦ τὰ τόξα,
σὲ βλέπουν, καί, δακρύζοντας,
μὲ θλίψη προνοοῦν.
Ποῦ εἰς ὅλη σου τὴ δόξα
δὲ θέλει αὐτοὶ σὲ ἰδοῦν.

Ἀπὸ ψηλὰ στὸ διάβα σου
ὡραῖα κοράσια κλίνουν,
δαφνολογῶντας ἄκοπα
μὲ χέρια λυγερά,
ὁποῦ στὰ φύλλα δίνουν
μία ξένη χλωρασιά.

Δάφνη θὰ βγάλῃ ὁ δύσκολος
βασιλικό σου δρόμος,
ποῦ λίγη ὀμπρός της βέβαια
θὲ νἆναι ἡ σημερνή·
ἂς βασιλέψῃ ὁ Νόμος
καὶ θὰ φυτρώσῃ αὐτή.

Ποιὸς ξέρει, ἀπὸ τὰ πράσινα
κλαριά της ἀποκάτου,
μὴν ἔβγη μὲ τὸν Ὕμνο σου
τοῦ Πίνδου μία φωνή,
ποῦ δύναμη θανάτου
δὲ θέλει φοβηθῇ.