Τριγύρω ἡ φύση, δείχνοντας
λαμπρά, περίσσια κάλλη,
ἀπ’ ταὶς ἁγναὶς ἀγκάλαις της
μὲ πόθο ἀκαρτερεῖ
γραφίδα θεία νὰ βγάλῃ
μία δεύτερη ζωή.

Τρέμει, ἂν ἰδῇς, πατόκορφα
ἡ ξακουστὴ Πεντέλη,
τί ἀκούει καινούριον Ὄλυμπον
στὰ σπλάχνα της βαθυά,
καὶ νἄβγῃ ὁ Ρήγας θέλει
μὲ τέκνα του πολλά.

Ἡ Μοῦσα κλαίει, γυρεύοντας
τραγοῦδι, ὡσὰν ἐκεῖνο
ποῦ τῆς Ζακύνθου ἐδόξασε
τὸ πρόσχαρο νησί·
ὢς πότε τέτοιο θρῆνο
θ’ ἀκολουθήσῃ αὐτή;

Τοῦ μελῳδοῦ τῆς Κέρκυρας
ἡ μαγικὴ ἁρμονία
στὴν αὖρα ἠχάει, σὰ νἄλεγε
πὤχει τ’ Ὡραῖο γοργὰ
νὰ ξαναϊδῇ τὰ θεῖα
φτωχά του γονικά.

Ὅλαις μαζὶ στὸν ἴσκιο σου,
βασιλικὸ κλωνάρι,
ἂν ξαναγύρουν ἄφοβα
ἡ Τέχναις, ποῦ ἀγαποῦν
βαλμένο στὸ θηκάρι
τὸ ξίφος νὰ θωροῦν.