Πείνασαν οι άνθρωποι,
γιατί γύρισαν τα κοφίνια
και σκόρπισαν τις τελευταίες προμήθειες.
Με το θρήνο δε χόρτασαν,
μήτε έσβησαν τη δίψα με τα δάκρυά τους.
Με τα μάτια κλειστά βυθίστηκαν
στο ερεβώδες στερέωμα
και με τα χέρια δεμένα,
έμειναν χωρίς δράση και βούληση.
Λύγισαν,
γιατί δεν έδειξαν φροντίδα στον διπλανό τους
και φορτώθηκαν
ολάκερη την έγνοια του εαυτού τους.
Αφανίστηκαν,
απ'τη βουβή καταστροφή
που φέρνει η ταπείνωσή τους.
Έμειναν κενοί,
μέσα στην αγωνία της ύπαρξης
και ζήτησαν την υπέρτατη ανακούφιση
στην οδύνη της θυσίας.
Πέθαιναν αργά,
οι άνθρωποι
πάνω στο σταυρό, με τα χέρια τεντωμένα
και το βλέμμα παραδομένο,
να ψάχνουν πού `θε να στραφούν
για την ύστατη βοήθεια.