Σ’ ένα πλούσιο περιβόλι

οπού το θαυμάζουν όλοι,

τι δεν είναι φυτεμένο,

ακριβό, ξενοφερμένο!...



Εις τον τοίχο μοναχά

- με τι περιφρόνια! -

απ’ τα χρόνια τα φτωχά,

απ΄τα περασμένα χρόνια,

έμεινε κισσός του τόπου

μπαίγνιο ευγενούς ανθρώπου.



Ήρθε βαρυχειμωνιά,

παγωνιά μεγάλη,

και τον κήπο μ’ απονιά

κάνει σε μεγάλο χάλι...



Ένα μόνο ζωντανό,

καταπράσινο, τρανό,

θάβρεις μέσα στα καημένα

τα κιτρινομαυρισμένα

φραγκοσέλινα :

τον κισσό τον Έλληνα!