Χωρίζουνε οι δρόμοι μας και πες μου τι κατάλαβες
μέσα απ’ το μυαλό μου τα σχέδια όλα μου χάλασες
όνειρα είχα κάνει κι αποδείχτηκαν δαπάνη
τα απόβλητα μιας σχέσης που πνιγήκαν στη λεκάνη

Τα δάκρυα στεγνώνουνε και οι ψυχές παγώνουνε
οι έρωτες τελειώνουνε σαν τα κεριά που λιώνουνε
εγώ όμως δεν ξεχναω και τα λόγια σου κρατάω
στο στήθος μενταγιόν όσο ζω θα τα φοράω

Ποιος φταίει ή δε φταίει σημασία πια δεν έχει
μου λείπεις κι η καρδιά μου δεν αντέχει να μη σ’ έχει
δεν ντρέπομαι να πω πως σε σκέφτομαι ακόμα
τα βράδια μου σε ψάχνω πάντα δίπλα μου στο στρώμα

Σ’ αυτή την ιστορία αν και φταίξαμε κι οι δύο
δεν έχω πει ακόμα εγώ το τελευταίο αντίο
δέξου την συγγνώμη μου εμμέσως, πλην σαφώς
και καταδίκασε με γιατί εγώ είμαι ο ένοχος

Ένοχο με βρίσκει το ξημέρωμα που φτάνει
άδικα μπλεγμένο μέσα σε πλεκτάνη
Ένοχο με βρίσκει το ξημέρωμα που φτάνει
άδικα μπλεγμένο μέσα σε πλεκτάνη

Τώρα που χώρισαν οι δρόμοι μας για πες μου τι κατάλαβες
μες στο μυαλό σου χάραζες μια ξέφρενη πορεία
σ’ αυτή την ιστορία τελικά κανείς δεν βγήκε
στ’ αλήθεια κερδισμένος κι όντως είμαι πεπεισμένος

Πως όταν μπουν στην μέση εγωισμοί και τα συμφέροντα
σκοτώνουν το συναίσθημα και κάθε είδους έρωτα
δεν τήρησες τα δέοντα κι αυτό ήταν που με πείραξε

Αφού η ζωή με δίδαξε να συγχωρώ τους πάντες
ποτέ σου δε θα μάθεις όσα κρύβουν κάποιοι άντρες
μέσα στην καρδιά τους, τους εμπνέει η μοναξιά τους
άλλοι πίσω απ’ την σκιά τους λειτουργούν πάντα ως δέκτες

Υποκύπτουν σε γυναίκες που τους βλέπουν σαν παιχνίδι
αιφνίδιες εξελίξεις προκαλούν συνέχεια ρήξεις, μείξεις
κι άλλες αντιθέσεις ποιο το νόημα μιας σχέσης
όταν όλα στο μυαλό μας ανατρέπονται αμέσως,
εμμέσως πλην σαφώς είμαι εγώ ο ένοχος

Ένοχο με βρίσκει το ξημέρωμα που φτάνει
άδικα μπλεγμένο μέσα σε πλεκτάνη
Ένοχο με βρίσκει το ξημέρωμα που φτάνει
άδικα μπλεγμένο μέσα σε πλεκτάνη

Λοιπόν το παραδέχομαι πως μέλλον πια δεν έχουμε
αλλά να μην μιλάμε είναι κάτι που δε δέχομαι
ανέχομαι πολλά αυτό όμως δεν το δέχομαι
όταν χτυπάει η καρδιά κι οι δυο μας να απέχουμε

Εσύ την ζωή σου κι εγώ την δική μου
οι αναμνήσεις μένουν καρφωμένες στην ψυχή μου
πολύ βαθιά εκεί που κανένας δεν τις φτάνει
όσο κι αν προσπαθήσει οτιδήποτε κι αν κάνει

Θα ήθελα απόψε να χαθώ μες στο σκοτάδι
να φτάσουμε μαζί ως την είσοδο του Άδη
κι ύστερα πάλι βράδυ να σε φέρω εκεί που ήσουν
πριν νυστάξεις και τα δυο γλυκά σου μάτια απόψε κλείσουν

Ένοχο με βρίσκει το ξημέρωμα που φτάνει
άδικα μπλεγμένο μέσα σε πλεκτάνη
Ένοχο με βρίσκει το ξημέρωμα που φτάνει
άδικα μπλεγμένο μέσα σε πλεκτάνη