Τῆς Ἱπποκρήνης κάρλακα, φουσκόνεις δίχως χρεία
ἐκείνη ποῦ σ’ ἐγιόμισε πνοὴ δὲν εἶναι θεία,
καί, μόλις μὲ τὸ στίχο σου νὰ ξαναβγῇ ἀγροικιέται
τ’ αὐτιὰ τοῦ κόσμου ἂν γελαστοῦν, ἡ μύτη δὲ γελιέται.