Ἕνας θλιμμένος ποιητὴς ἐκύταζε μία μέρα
μὲ βλέμμα κρύο τὴ θάλασσα, τὴ γῆ καὶ τὸν αἰθέρα·
τ’ ἄνθια, τὸ φῶς, τὰ κύματα χαμογελοῦσαν, δίχως
ν’ ανοίξῃ μέσα του ἡ ψυχή, καὶ νὰ πετάξῃ ὁ στίχος·
γιατὶ μία τόση ἀναισθησιὰ καὶ ξένη λάβρα τόση;
Στὰ φυλλοκάρδια ὁ Θάνατος τὸν εἶχε φαρμακώσῃ.
Λόγο δὲν ἔβγανε· μὲ μιᾶς περίσσια κατεβαίνουν
πουλάκια ὡραῖα τριγύρω του καὶ ἀδελφικὰ τοῦ κρένουν:
Στὴ συφορὰ ποῦ σ’ εὕρηκε, στὸν πόνο τῆς ψυχῆς σου,
πετούμενο τοῦ Παρνασοῦ, τ’ ἄλλα πουλιὰ μιμήσου·
ἀγκαλὰ πέφτει καὶ `ς ἐμᾶς πικρὸ θανάτου βόλι,
κιλαϊδισμὸς ἀτέλειωτος εἶναι ἡ ζωή μας ὅλη.