Περνούσε ο καιρός και παλεύαμε.
Φθινόπωρο με φεγγάρι.

Η νέα εποχή έφερνε την παλιά.
Μόνο ο χρόνος δεν ήταν ίδιος.

Πέφταν βροχή οι στάλες σαν έβρεχε
και ήλιος
και μετά ριχνόταν κι αυτός.

Έλεγες αγαπάς τα μεγάλα σκυλιά
γιατί έχουν ανάγκη από φαΐ
και ξυπνάνε τις νύχτες και κλαίνε.

Συχνά σηκωνόσουν πριν φέξει
κι αναζητούσες τη γάτα σου
που σε πρόδιδε
κι ονειρευόταν άλλα.

Ύστερα πάλι τ’ απόγευμα
προτιμούσες τα μαύρα σκυλιά
που κοιτούν απ’ το τζάμι το χιόνι,
που ρίχνουν την ουρά στο χαλί
γιατί τα μπέρδεψε η κίνηση,
τα μπέρδεψε η γλύκα κι ο κόσμος

και τα φόβισε η ύπαρξη
που τυλίγει η σιωπή και το κρύο

κι επιστρέφουν με το βλέμμα στο πάτωμα
να τριφτούν στο σοφά
μπρος στα πόδια σου
και να το παίξουν σκλάβοι.