Ὁ ἀστεῖος κόσμος
τῶν ἀσθενικῶν ὑπάρξεων
ποὺ ἀκουμπάει σ’ ἕνα σωτήριο παρελθὸν
γιὰ νὰ στερεωθεῖ σὲ τοῦτο δῶ τὸ χῶμα
κατὰ τὴ γραμμένη ἐποχὴ
ποὺ ἄνεμος τοῦ ριγεῖ τὰ κόκκαλα
τοῦ φιλεῖ τὸ στεγνὸ κεφάλι

φοβᾶται τὸ πολὺ φῶς
παραμερίζεται
σῶμα καὶ ψυχὴ
ὅταν σταλαγματιὲς
ὁ κόκκινος φλογώδης ἥλιος
διαιρεῖται σὲ ἄσπιλη δύναμη
καὶ προσπερνᾶ σὲ θρίαμβο
γλαρωμένη ὀπτασία
ἡ ζωὴ
καταφατικὴ στιγμὴ τοῦ ἀνθρώπου

Ποιὸς θάνατος κοιμᾶται
σ’ αἱμάτινο ἁγνὸ βάθος
στὰ σπήλαια τῆς γῆς
πυκνὴ φροντίδα στὰ κούφια κορμιά μας;
στενεύει τὴν ὅραση
σὲ ὅσους θωρώντας μπροστὰ
ὡρίμασαν τὴν ἡλικία τους
ρυτιδώνει τὰ γυμνά τους
μέτωπα

Μιὰ λαχτάρα τῆς νύχτας
ἐπάγωσε ὅλα τὰ χέρια
νωθρὰ
σταρώσαμε τὶς ἔγνοιες
σκορπίσαμε τὶς αἰσθήσεις
βουβαθήκανε τὰ μυαλά μας
ἀνείπωτα λιμνάζουμε τώρα.