Μπαίνουν και βγαίνουν πάντα αθόρυβα
δεν ενοχλούν κανένα.
Βρίσκω πολλές φορές μια τούφα από μαλλιά
σε μία βούρτσα μες στο μπάνιο
ή υγρά χνάρια στον διάδρομο.
Πιάτα με αποφάγια στην κουζίνα
αποτυπώματα στο πόμολο μιας πόρτας,
ρούχα που σκόρπισαν στο πάτωμα
ένα ραδιόφωνο που κάποιος άνοιξε για λίγο
και το ξέχασε θαρρείς να παίζει αιώνια.
Ω, πόσο αγαπώ τους ξένους της οδού Καραολή.
Χρόνια τώρα ζω μαζί τους.
Κάποιες μέρες σχεδόν τους νιώθω.
Κάθονται απέναντι μου όταν γράφω.
Είναι σαν να με κοιτούν μέσα από γυαλί.
Σαν να απλώνουν το χέρι να χαϊδέψουν.
Σχεδόν σαν κάποιος κάποτε λίγο να με αγάπησε
και ξέχασε μετά τον δρόμο και το νούμερο.

Πόσο διακριτικοί είναι οι ξένοι της οδού Καραολή.
Αφήνουν πάντα το κλειδί κάτω απ’ την ψάθα.
Και μία μπαλκονόπορτα ανοιχτή
μήπως κάποιος θελήσει να πηδήξει.