Κάθε που νυχτώνει η ματιά μου σβήνει.
Έρχεται η μορφή σου, φεύγει, δε μ’ αφήνει.
Έρχοντ’ οι αναμνήσεις, αχ, και τι μου λένε!
Μου μιλούν για σένα και φωτιές με καίνε.

Πώς να σε ξεχάσω, πώς να σε ξεχάσω;
Η ζωή μου άδεια, ντρέπομαι να κλάψω.
Πώς να σε ξεχάσω, πώς να σε ξεχάσω;
Βρες μου κάποιαν άκρη τον καημό να κάψω.

Κάθε που νυχτώνει είναι να πεθαίνω.
Ψέμα που υπάρχω, ψέμα που ανασαίνω.
Είναι κάτι νύχτες που μ’ έχουν ραγίσει,
άνθρωπο δεν ξέρω να τις έχει ζήσει.

Πώς να σε ξεχάσω, πώς να σε ξεχάσω;
Η ζωή μου άδεια, ντρέπομαι να κλάψω.
Πώς να σε ξεχάσω, πώς να σε ξεχάσω;
Βρες μου κάποιαν άκρη τον καημό να κάψω.