Παράξενο μού είναι το σκουριασμένο μαλλί της κόμης
και σχεδόν εχθρική του μυός η υπακοή στον βραχίονα

Μα πόσο οικείο πόσο αφοσιωμένο
είναι το στρίψιμο του λαιμού σου δίπλα μου
μου ανήκει ακόμα και
των αποδημητικών πουλιών η υπερταχεία
στο μάτι σου μέσα το νεφελώδες
καθώς υπερβέβαιη εξακοντίζεται στον νου μου που εκρήγνυται
για να μου αρπάξει διά της βίας το αίμα μου όπως επιπλέει

Πώς εφαρμόζει στα χέρια μου
η τρυφερή καμπύλη της σπονδυλικής σου στήλης
τα φτερά σου τα μόλις ορατά
έχουν γίνει από νιπτήρες πουλιών ψυχικώς κλονισμένων
και το κορμί σου από χιονονιφάδες πλασμένο είναι