Παράξενο.Δε βαραίνουν τα κείμενα, οι λέξεις
αλλ'ό,τι μορφοποίησε ο πήλινος χρόνος και οι άνθρωποι
με τους αρμούς
και τα ματσακόνια της σιωπής,
ιδιαίτερα όταν υπογράφεται με τρεμάμενα χέρια,
γιατί, ανάμεσα στην πληροφορία και το τίποτε,
αναδεύεται η κόμπρα του ποιήματος,
που είναι
ό,τι δεν μπορείς
να ορίσεις-
στην περίπτωση ορισμού του
θα το περιόριζες, θα του'κοβες μιαν ελεύθερη
ανάσα,
κι ό,τι δεν είναι ελεύθερο,
παύει να είναι ανθρώπινο έργο.