Με πόσο θάνατο να σ’ αντικαταστήσω
να μη στομώσει η μνήμη
απ’ το ασαφές ισοζύγιο πόνου και φθοράς

ώστε να καταστούν οι λεπτές κηλίδες
των χρόνων μας
λαθραία έξαψη, σμίξιμο βλεμμάτων
και χεριών δυνατό κράτημα, ως ευχή
για γρήγορη αντάμωση
ανέξοδη·

να μπορέσω κι εγώ
-έστω και για ένα βράδυ-
να ξαναονειρευτώ.