Κάθε φορά που μένεις αντιμέτωπος
με τα ερείπια της ψυχής σου
προσπαθείς μάταια να επαναπροσδιοριστείς.
Για να πετύχεις όμως την πλήρη χαρτογράφηση
του εαυτού σου
έχεις ακόμα να διανύσεις το μακρύ πικρό ταξίδι
της ανεπάρκειας.

Έχεις αυτή τη μοναδική ικανότητα να κουκουλώνεις
όλες τις μικρές σου δυστυχίες με ολοστρόγγυλα
γυαλιστερά καπάκια
και να γιορτάζεις την κάθε μέρα ζωντας μέσα
στην ψευδαίσθηση της τάξης.
Ελέγχεις προσεκτικά αν όλα είναι στη θέση τους.
Μένεις ήσυχη.

Κατάματα τον καθρέφτη σου όταν κοιτάς
περιμένεις την αντανάκλαση της επευφημίας.
Δεν εισπράττεις όμως παρά ένα τετράγωνο
κορνιζωμένο ψέμα
που με τόση ελαφρότητα αναιρεί
μια υπόσχεση που μπαγιάτεψε στο χρόνο.