Η πραγματικότητα όμως αναπαράγεται διαδοχικά
Έτσι ήταν πάντα. Ο αέναος χορός
Το κουρασμένο χόρτο. Πολλαπλασιάζεται,
κιτρινίζει, ξεριζώνεται, ξαναφυτρώνει

Εκείνος:
«Νόμιζα ότι υπήρχε κάτι να ανακαλύψω»

Εκείνη:
«Μ όνο η όσφρηση μένει ως αίσθηση μνήμης»

«Θέλω να είμαι επιθυμητός»

«Ναι, αλλά ξεχνάς ότι είσαι αόρατος»

«Τότε θα μετατοπίσω την ορατότητα
για να μείνει το ποίημα ανοικτό»

«Άσε επιτέλους ένα στίχο να σε γδάρει
φόρεσε τη χροιά μιας ανατρεπτικής φωνής
μιας εποχής που έφυγε ή που θα έρθει
τότε που πετούσαμε ή θα πετάξουμε πέτρες
και τρυπούσαμε ή θα τρυπήσουμε τους τοίχους»

«Και η ζωή μου;»

«Βρες παρηγοριά στο παραμύθι
ανακάλυψε δέκα τρόπους να δελεάσεις
ένα σπερματοζωάριο για να συνθέσεις
ένα νέο ευσυνείδητο βάρβαρο»