– Θεός εγώ και όλο σκοτεινιάζω.

Κορμί από πηλό που σε προσβάλλω,

ξύλο εσύ γίνεσαι και σε χαράζω

κι ύστερα πέτρα που χτυπώ• σε σάλο

φτιάχνεσαι μέσα σίδερο• σου κράζω:

Μπορείς λοιπόν να γίνεις τίποτ’ άλλο;

Αέναα σε κυκλώνω, σε ρημάζω,

μ’ αν «έλεος» πεις, σε θρόνο θα σε βάλω…

Εσύ που όλο τινάζεις το κεφάλι,

ποιο μέταλλο θα γίνεις, πού θα φτάσεις,

άτι και ταύρος από ατόφιο ατσάλι,

δεν έχει άλλα η γη για να δαμάσεις…

– Εγώ, που θειάφι πάντοτε ανασαίνω,

όσο θα σκοτεινιάζεις, θα σκληραίνω.