Κυρία...
Δὲν σᾶς ἔγραψα ἐπιστολὴν ὡς τώρα,
καθόσον ἦτο πρὸ καιροῦ ἀνάστατος ἡ χώρα,
διότι μᾶς ἀπέκλεισε κι’ ἡ φίλη μας Εὐρώπη,
κι’ ἡ ἀλληλογραφία μας ἐκ τούτου διεκόπη.
Πλὴν τώρα σᾶς παρακαλῶ μετὰ τὴν τόσην ζάλην
τὴν ἀλληλογραφίαν μας ν’ ἀρχίσωμεν καὶ πάλιν.

Ποθῶ ἡ ἀνταπόκρισις νὰ ἐξακολουθήσῃ,
χωρὶς ὁ εἶς ἐπὶ καιρὸν τὸν ἄλλον νὰ γνωρίσῃ,
γιατὶ ἂν μᾶς ἐδίδετο τοιαύτη εὐκαιρία,
ἴσως θὰ μ’ ἐσιχαίνεσθε, ἀγαπητὴ κυρία,
ἀλλὰ ὀγρήγορα κι’ ἐγὼ θὰ σᾶς ἐσιχαινόμην,
καὶ δι’ αὐτὴν τὴν ἔκφρασιν, παρακαλῶ, συγγνώμην.

Ἐν τούτοις, ἂν καὶ πάντοτε τὸ ἄγνωστον μ’ ἀρέσῃ,
ἐπιθυμῶ διακαῶς νὰ εἶμαι στὸ πλευρόν σας,
νὰ ὁμιλῶ περὶ πολλῶν μαζί σας ἐν ἀνέσει
καὶ νὰ μὲ ἀερίζετε μὲ τὸ ριπίδιόν σας.
Πλὴν νὰ μὲ συγχωρέσετε καὶ πάλιν ἐκ δευτέρου,
ἂν διὰ λόγου σᾶς λαλῶ ὀλίγων ἐλευθέρου.

Καὶ τώρα ποὺ τὸ στάτους κβὸ ἡσύχασε τοῦ Αἵμου,
βεβαίως σᾶς ἐπέρασε ἡ λύσσα τοῦ πολέμου
καὶ ἡ μεγάλη ἔξαψις καὶ ἡ φιλοπατρία...
καὶ κάμνετε πολὺ καλά, ἐρατεινὴ κυρία,
ν’ ἀφήσετε τὰ θούρια καὶ τὰς γυμνὰς λεπίδας,
γιατὶ ἐγὼ σιχαίνομαι πολὺ τὰς ἡρωίδας.

Ἐγὼ δὲν θέλω ἡ γυνὴ νὰ ψάλλῃ τὸ τουφέκι,
ἀλλὰ στὸ παραθύρι της νυχθημερὸν νὰ στέκῃ,
μονάχα γιὰ τὸν ἔρωτα νὰ ἔχῃ καρδιοκτύπι
καὶ ὅλο ράβε ξήλωνε δουλειὰ νὰ μὴ τῆς λείπῃ.
Ὀφείλει δὲ ὡς σύζυγος καλὴ ἀνυπερθέτως
ἐφάπαξ νὰ ἐγκυμονῇ τοὐλάχιστον κατ’ ἔτος.

Βεβαίως θὰ ἐμάθατε καὶ σεῖς μὲ συγκινήσεις
πὼς ὁ Τρικούπης σκέπτεται πολλὰς μεταρρυθμίσεις.
Εἰς δὲ τὸ ἔργον του αὐτὸ κι’ ἐγὼ θὰ τὸν συνδράμω,
καὶ μίαν μεταρρύθμισιν καὶ διὰ σᾶς θὰ κάμω,
τουτέστιν ἐκ τῶν κυριῶν ὡς χάριν θὰ ζητήσω
νὰ βάζουν ἀπ’ ἐμπρὸς τὸ ποὺφ καὶ ὄχι ἀπ’ ὀπίσω.