Στίχοι κι αγάπες
λησμονημένοι νεκρές
που με στοιχειώνουν

***
Κάποτε κλείνω
τη βοή της θάλασσας
μες στα κοχύλια

***
Βαθιά στο δάσος
το πέλμα της χαίρονται
πευκοβελόνες

***
Από τη σκέψη
βαρύς και σκληρότατος
από το πάθος

***
Τα δάχτυλά μου
πάνω της κρατάν γερά
το πεπρωμένο

***
Τα δάχτυλά της
λέαινες πάνω μου που
ψαύουν την πέτρα

***
Εδώ ανατέλλει
μέσα σε θρύλο η θλίψη
και με νυχτώνει

***
Λάμψη σκοτεινή
Νοέμβριε του Σκορπιού
που μου ταιριάζεις

***
'Εχεις στα χείλη
φιλιών το ναι και τ’ όχι
και όλος τρέμω

***
Ώρες της θλίψης
κρατούν το μυστικό τους
επτασφράγιστο

***
Ιδεόγραμμα
στη γλώσσα του αίματος
διαβάζω ξίφος

***
Και ο πάγος μου
δεν καίει λιγότερο
απ’ τη φωτιά μου