Μια φορά κι έναν καιρό
σε μεγάλο σπιτικό
καμαριέρης της κυρίας
ήτανε ο Ζαχαρίας
και κουμάντο στην κουζίνα
έκανε η Αντζουλίνα.
Τα εφτιάξανε οι δυο τους
και περνούσαν τον καιρό τους
μ’ όρκους και φιλιά και χάδια
επερνούσανε τα βράδια
τραγουδώντας στην κουζίνα
ο Ζαχαριάς κι η Αντζουλίνα

Στ’ ορκίζουμ’ Αντζουλίνα μου στην πρώτη ευκαιρία.
Μπράβο, μπράβο, μπράβο Ζαχαρία.
Πως θα σε κάνω μια έμμορφη και μια τρανή κυρία.
Μπράβο, μπράβο, μπράβο Ζαχαρία.

Κι εγώ για σένανε θ’ αφήσω πιάτα και κουζίνα.
Μπράβο, μπράβο, μπράβο Αντζουλίνα.
Και θα περνάμε όμορφα και θα περνάμε φίνα.
Μπράβο, μπράβο, μπράβο Αντζουλίνα.

Θα ζούμ’ οι δυο μας σ’ ένα σπιτάκι
και θα σκαρώσουμε κι ένα παιδάκι.

Αντζουλίνα σ’ αγαπώ,
Αντζουλίνα σε ποθώ,
Αντζουλίνα θα σε πάρω
με παπά και με κουμπάρο.

Μη φοβάσαι Ζαχαριά έχω και εγώ καρδιά
μοναχά βρε Ζαχαρία μην το μάθει η κυρία.

Όνειρα και παραμύθια γίνανε λοιπόν αλήθεια
και παντρεύτηκαν μια μέρα κι έγιν’ η Αντζουλιώ μητέρα
κι έτσι πιάσαν το σπιτάκι και το πρώτο το παιδάκι

Επεράσανε τα χρόνια, ήρθαν φτώχιες στενοχώρια
γκρίνιαζε η Αντζουλίνα που δεν τα περνούσε φίνα
και ξεσπούσε με μανία στο φτωχό τον Ζαχαρία

Ανάθεμά σε Ζαχαριά πού `χασα την κουζίνα.
Σώπα, σώπα, σώπα Αντζουλίνα.
Βρε τι να σωπάσω πού `λεγες πως θά `χα λιμουζίνα.
Σώπα, σώπα, σώπα Αντζουλίνα.

Σιγά σιγά Αντζουλίνα μου και θά `ρθει η ευκαιρία.
Πάψε, πάψε, πάψε Ζαχαρία.
Θ’ αλλάξουνε τα πράγματα και θα γενείς κυρία.
Σκάσε, βούλωσέ το Ζαχαρία.

Παιδάκια μού `πες θα κάνουμ’ ένα
κι εμείς σκαρώσαμε δέκα και ένα.
Στα κομμάτια Ζαχαριά δεν είναι αυτή δουλειά
στα κομμάτια Ζαχαρία, πιο καλά ήταν στην κυρία

Αντζουλίνα σ’ αγαπώ,
Αντζουλίνα σε ποθώ
Αντζουλίνα, Αντζουλίνα
τα περνάμε οι δυο μας φίνα