Και οι εικόνες
και οι φωνές

σύνορα σχεδιάζουν
ανάμεσα στα χέρια.

Μακριά τώρα, μακριά
περνώντας από τη μεριά
των σφραγισμένων τοίχων.

Πόσο πολύ
διψάει το βλέμμα
συνωστίζοντας την
έρημο.

Απλώνεται νύχτα
ανάμεσα στα φύλλα
που κάποτε ζητούσα να
με χαϊδέψουν.

Άνοιγα το παράθυρο

χαιρετούσα

τα δάχτυλά μου ήταν σκόνη
που σάλευε ανεξήγητα.