Κι άλλες φορές, η πόρτα ανοίγει, μπορώ
να’ χω ένα σύντροφο στο κλάμα,
μόνο που δεν τον αναγνωρίζω, έχει πέσει
το σκοτάδι
στο δωμάτιο,
εικάζω ότι με συντροφεύει η Μαρία, έχει κι αυτή
τους λόγους της-
κάποτε μιλούσαμε επί ώρες
για το τρίξιμο του σαρακιού, στα παλαιά
έπιπλα της γιαγιάς.