Δεν υπήρξε ποτέ μία κατεύθυνση εδώ.
Θα μπορούσα να τυλίξω ολόκληρο τον τόπο
σε μετάξι, σχηματίζοντας ένα αθώρητο σώμα
δρόμων και μυστικών συναντήσεων
με το αίμα μας -ποτάμι στοιχειωμένο- να περιπλανιέται
στις κατακόμβες του νου και της καρδιάς.

Επικαλώντας ονόματα και πρωινά, νίκες και ήττες,
έρημα παλάτια και πυρσούς
που καίνε ακόμα, διαδρόμους
υγρούς από τον σπαραγμό της εγκατάλειψης,
φόβους και εικόνες αξεδιάλυτες
στους ιδιωτικούς διαύλους της σιωπής.

Απόηχοι του παρελθόντος μας φέρνουν μηνύματα
μα μένουμε αδιάφοροι στις παραινέσεις τους.
Τοπία μακρινής διαδρομής -υπαρκτά ή ανύπαρκτα-
που εναλλάσσονται στο βλέμμα της μνήμης
μας χορηγούν την άφεση αμαρτιών
μα λεηλατούν όλα εκείνα που θυμόμαστε.

Καταθέτοντας τα κέρδη τους
στης γης τον πέτρινο εξώστη
έως ότου η μνήμη να βουλιάξει
στων ανεπανόρθωτων τα βάθη
έως ότου οτιδήποτε αγαπήσαμε
να έχει ξεχαστεί.