Ὦ Φάληρό μου χαριτωμένο,
καὶ σὺ πῶς ἤσουν εἰς ἄλλα χρόνια!
Φτηνὸ ἀκόμη καὶ ξεπεσμένο,
χωρὶς πλουσίους, χωρὶς σαλόνια.

Δὲν εἶχες τότε καμία χάρι,
δὲν εἶχες λοῦσα ἀρχοντικά,
ἐφωτιζόσουν μὲ τὸ φεγγάρι,
κι’ ὄχι μὲ φῶτα ἠλεκτρικά.

Πῶς ἦσαν ὅλα ἁπλᾶ καὶ σκέτα!
Οὔτ’ ἡ Αὐλή μας ποτὲ σ’ ἐτίμα,
Λασσὰλ δὲν εἶχες καὶ ὀπερέττα...
γιὰ μουσική μας ἦτο τὸ κῦμα.

Τι ἡσυχία καὶ τι ψαράδες,
κι’ ἤμουν ἀκόμη παιδὶ τρελό,
ἦτο χαρά μου ἡ ἀχιβάδες,
κι’ ἐπερπατοῦσα γιαλὸ γιαλό.

Κι’ ἦτον ὁ κόσμος ἁπλοῦς, χωριάτης,
ἔτρωγ’ ἐπάνω στὴν ἀμμουδιά,
δὲν ἦτο διόλου ἀριστοκράτης,
ἀλλ’ ἀπαντοῦσες καὶ μιὰ καρδιά.