Σπάραγμα της ψυχής,
είναι τούτη η Άνοιξη που έρχεται...
Βρέχει ο ουρανός την απελπισία
και με τα δάκρυα ποτίζεται η γή
ν'ανθίσει...
Κάθε κλαδί γίνεται βίτσα
και το κορμί δέχεται τον πόνο
βουβά.
Πού να σταθώ;
Πού ο τόπος όλος,
δεν με χωράει,
και η φωνή μου,
σαν της ύαινας μοιάζει την κραυγή.
Πού να κρυφτώ;
Πού; σπηλιά σκοτεινή
να βρεθεί,
να κρύψω τις πληγές μου.
Θαρθεί η Άνοιξη,
και θα περάσει...
Θα καρπίσει και πάλι η γή,
Ξερό, μονάχα το δικό μου το κλαδί,
δίχως ανθούς και φύλλα
ετούτο διάλεξε να μείνει,
η Φύση...