Τα βράδια, οι λυπημένοι πωλητές
τυλίγουν ένα δρεπάνι φεγγαριού.
Οι ποιητές χτενίζουν, νανουρίζοντας, τη λέξη,
κι ένα μικρό κι άσημο κυκλάμινο, φυτρώνει
πλάι σε κάθε θυμητάρι.
Ένα καιρό,τις νύχτες της αγρύπνιας, μετρούσα
αυτά τα θυμητάρια, ένθεν κακείθεν του δρόμου
ώς την Πορταριά.Άλλα τα θυμόμουν κι άλλων
κραύγαζαν οι ψυχές
"είμαι κι εγώ, εδώ"-τότε είχα μπει για τα καλά
στο λαβύρινθο του μεγάλου ύπνου