Κι ο Τσιγκιτσάγκας, με το καβούρι να'χει κάνει
ιππόδρομο το στομάχι του, τράβηξε την πόρτα
μιας εποχής, δοκίμασε το πόμολο, να δει αν έκλεισε καλά,
κι απομακρύνθηκε-ήγουν την έκανε, με μεγάλα βήματα-
υπήρξεν ο τελευταίος μαχαλόμαγκας, όταν εμείς οι φλώροι,
σιχτιρισμένη γενιά των σίξτις, προσφέραμε στις επισκέψεις,
ένα βερμούτ που'κανε το γύρο της πόλης,
εκείνοι σου έστριβαν
τσιγαριλίκι, μπροστά σου, το δώρο δε δωρίζεται, έπρεπε ή να το
αρνηθείς ευγενικά, "ευχαριστώ, ρε μαλάκα, δεν πίνω μαύρη" ή
να το καπνίσεις-όχι να το δωρίσεις για να καταλήξει στον
που στο πρόσφερε-υπάρχουν, βέβαια, στις παρυφές,
όξω απ'την εποχή
υπάρχουν(σας μίλησα γενικά, άλλοτε)κάτι παλιοί καντάρηδες
της λαχαναγοράς, καροτσέρηδες, λοτατζήδες, κάποιοι που
περπατούν και κοιτούν τα μπράτσα τους, απόμαχοι
φορτοεκφορτωτές, αλλά η εποχή έκλεισε με τον Τσιγκιτσάγκα.