Βρέχει,
συνέχεια βρέχει
και δεν μπορούμε μια απεργία της προκοπής
χωρίς ομπρέλες και βραχνούς τηλεβόες.
Συνέχεια βρέχει,
σκυφτοί να μην μπαίνουν σταγόνες στα μάτια
μην πουν πως δακρύσαμε
λυγίσαμε κι ακόμα δεν άρχισε το πάρτι
στους δρόμους κάθε μέρα πιο πολλοί
μ’ ότι έχουμε από σκεπάσματα
χαρτόκουτα κι ένα ποτήρι για ψιλά
όπως και να γραφτεί το ΠΕΙΝΑΩ φοβόμαστε
κι ούτε μια απεργία.

Η μάνα μου λέει μας κοστίζει φαΐ για τρεις μέρες
ο πατέρας παλιός δεξιός πού να τρέχει
συνέχεια, βρέχει,
πονάει η φωνή μας
τη χρωματίσαμε να δυναμώσει
μα εκείνη τίποτα,
ψελλίζει μόνο
τελευταία φωνήεντα σε συνθήματα έτοιμα
ούτε που τα πιστεύει πια
έτσι για τη συνήθεια
για την εκτόνωση και πάλι μέσα
σαν τελετουργικό παλιό
εκκλησιασμός την Κυριακή
άοπλοι Δον Κιχώτες και προφανώς
ο βασιλιάς είναι γυμνός και ΠΕΙΝΑΩ
τόσο αλήθεια που άγονη πια
και βρέχει,
συνέχεια βρέχει.
Αν είχε ήλιο τουλάχιστο θα κάναμε τη βόλτα μας,
θα βλέπαμε και φίλους
τα εργοστάσια έκλεισαν
ποια απεργία;

Η πόλη κοιμάται
σιγά με τους κρότους σας
τώρα που συνηθίσαμε τους πόνους
απεργούμε απ’ τη ζωή
κι όλο βρέχει.