Οι δρόμοι δεν κουράστηκαν να περιμένουν
Μα εμείς έχουμε γίνει, πλέον, δέντρα
Γεμάτα άνθη, έρωτες και περιστέρια.

Όταν οι δρόμοι καταπίνουν τα τριζόνια τους
Παίζουμε με το καρουζέλ των άστρων:
Το Σείριο, το Λαμπαδία, τον Ωρίωνα.
Τα δάκρυα ονομάζουμε βροχή,
Ρολόγια πράσινα τις σαύρες

-Πάντοτε ο Αιών ακινητεί-.

Ύστερα βγάζουμε μαντίλι να σκουπίσουμε το μέτωπο
Και πέφτει χάμω η μέρα.
Ανάβει το πρωί, σαν τα κεριά στην Ποίηση του Σολωμού.

Αλλά ας θεωρούμε σπάνια εκτεθειμένη
Αυτή τη ζωνη των λυπημένων ομοτρόπων.
Το κάθε τι, είναι ζυγισμένο για να συγκινεί,
Αφού θα’ ρθει το τέλος,
Σα μια γυναίκα που φυλακίζει στην παλάμη ένα τζιτζίκι
Και που προφέρει ακαταμάχητα το πόθεν,

Σαν το παιδί που ανακαλύπτει την ουσία της σιωπής του.